“Sil baştan başlamak gerek bazen, hayatı sıfırlamak…” diyor şarkı sözünde Şebnem Ferah. Şu an onu dinliyorum, dinlerken bir taraftan da iç sesimle diyalog hâlindeyim. “Çok da kolaydı sanki…” diyor. Ben de, “Biliyorum, değil ama mecburuz bazen.” diyorum.
Bazen, o kadar çok yoruluyorum ki içimdekileri yutmaktan, severken sevmiyormuş gibi görünmekten, konuşmak istemeyip konuşmak zorunda olmaktan, ya da bazen susmaktan. Dinlediğim müzikten bile yoruluyorum bazen.
Hayat, böyle değildi önceleri. Hiçbir şey yormazdı, hiçbir şeyden bıkmazdım. Son zamanlarda aldığım nefesten bile yorulur oldum. Oturmaktan, ayakta durmaktan… Nankörlük etmek istemem. Rabbim bize yaşamayı bahşetmişken hissettiklerim bile, nankör olduğumu gösterir. Ama elimde değil.
Çok yorgun hissediyorum. Nereden, nasıl başlayacağım hakkında en ufak bir fikrim bile yok. Hiçbir şey heyecan vermiyor, sanki dünyada bir tek ben varmışım gibi hissediyorum. Ne yapıyorsam, yalnızca kendime yapıyormuşum gibi. Hüznün de tahammül sınırı var. Her şeyi zamanında yaşamak en güzeli. Ama içimdekilere, hissettiklerime engel olamıyorum.
“Ardıma bakmayacağım bir daha, zor da olsa.” demiştim. “Bakmayacağım…”
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder