HASTA

   Hastayım… Sandığınız türden bir hastalık değil. Ruhum hasta. Ruhum hasta; çok yorgun, çok kırgın. Artık kimi severim, kime güvenirim hiç bilmiyorum… Aslında bilmek de istemiyorum. Yüreğime set çektim. Birilerine kapak olsun, bakın ben de vazgeçebiliyorum, hiç kimse vazgeçilmez değilmiş demek, düşündürmek için değil. Vazgeçmem gerektiği, hak edilmediği için; ruhum yaşlandığı için vazgeçiyorum.
        Artık hayatta hiçbir oyun, hiçbir söz, hiçbir bakış, hiçbir gülüş geçerli değil.
Eskiden msn iletime tonla sözler yazardım, itiraf etmem gerekir ki, okuyacağını düşündüğüm biri için yazardım. Msne gelir, görür, okur. Okuduğunda ne olacaksa? Bilerek meşgul takılırdım, onun orada olduğunu görmek sürpriz olsun isterdim kendimce.
          Artık öyle yapmıyorum, bugün öyle yapmadım. Online takıldım, kişisel iletime hiçbir söz serpiştirmedim, gelir mi gelmez mi diye düşünmedim, hatta az önce geldi bir şey değişmedi. Sonra baktım ki çıkmış gitmiş zaten. Anladım ben, bu platonik bir aşk. Ama her türlü özveride bulunuyor, buna rağmen sevilmiyorsanız; suç ne sizdedir ne de karşınızdaki insan da.
        Olmaması gerektiği için olmuyordur, kimse suçlu değil aslında. Ona kızgın değilim ama kırgınım. Bunu ona söylemeyeceğim çağrılarımın hepsi cevapsız kaldı. Artık kimseyi sevmek istemiyorum. Duyguların güzelliğiyle karşılaşmadım hiç, hep acı yanlarını gördüm. Yoruldum…
         Herkes, kendi yolunda mutlu olur inşallah. Ama ikimizin yolu bir değil, artık anladım…