Rabbime isyan etmek istemem. Ama, zamanın çabucak geçmesini istemiyorum. Çünkü, korkuyorum, çok çabuk işliyor durmuyor, akıp gidiyor ve bizler yaşlanıyoruz, yaşımız geçiyor. Bunları düşünmek için erken belki daha. Ama günler çok hızlı geçiyor, hızına yetişemiyorum.
Kısa bir zaman önce hayatın rengini gökkuşağına benzetirdim her rengi taşırdı benim için. Bütün renkler vardı hayatın içinde ama şu son günlerde, bugün düşündüğümde hayatın bir rengi yokmuş gibi geliyor. Ona o renkleri veren bizleriz, bakış açımız.
Hayatı nasıl görmek istiyorsak, o renge bürünüyor hayatımız. Şu sıralar siyah beyaz bile değil. Ne mutluyum diyebiliyorum, ne de mutsuzum. Donup kalmış gibiyim. Hayatımı değiştirmek, bir yerlerden, bir şeylerden başlamak istiyorum. Bir adım atmak istiyorum artık, çünkü geçen her gün ikiz sanki.
Bir önceki güne benziyor, değişen hiçbir şey olmuyor. Böyle yaşayamam, sevemem hayatı, insanları ya da kendimi. Madem ki büyümeyi seçtim. O zaman üstüme düşen ne varsa yapmak zorundayım, yerimde sayarak olmaz. Müzik dinlemekten bile bıkmış gibiyim sessizliği dinlemek istiyorum, sessizce.
Okuduğum kitap, izlediğim diziler, hiçbir şeyin bir anlamı yok. Belki de ben de yokumdur. Kimbilir…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder