Eskiden, etrafa baktığımda mesela kapıyı kapı olarak görmez, duvarı duvar olarak anlamazdım. Onların derin anlamlarını keşfetmeyi severdim. Ama şimdilerde duvar, sadece bomboş bir duvar. Kapı boş bir kapı, girip çıkıyoruz o kadar.
Her şey değişti, ben de değiştim. Eskiden kalabalığı severdim, şimdi 24 saat yalnız kalabilirim. Ki günümün çoğunu yalnız geçiriyorum. Annemle zıt kutup gibiyiz, o salonda ben oturma odasında tek bir kelime bile çıkmıyor ağzımızdan. Akşam saatine kadar bu böyle. Aile toplanınca ben de biraz olsun insan içine çıkmış oluyorum.
Eskiden, her şeyin bir anlamı olur sanıyordum ve sürekli her şeyden de anlam çıkarırdım. Şimdilerde "Hiçbir şeyin anlamı yok, ona anlam yükleyen biziz" diyorum.
Kapıyı, kapının dışında başka bir şekilde nitelendiren de, onun sadece kapı olduğunu bilen de benim, bizleriz. Kime, ne şekilde anlam yüklersek, onu o şekilde görürüz.
Herkesten ilgi beklerdim, şimdi kendime bile özen göstermekten acizim. Hiç kimseden hiçbir şey beklemiyorum. Sadece, şimdi olduğu gibi yalnız kalmak istiyorum...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder